De twee fladderende Turkse Tortels bereikten de galmgaten van de Oude Kerk. Alvorens naar binnen te vliegen kijken ze omzichtig om zich heen; 'Niemand ?', 'Niemand !' Het mannetje trekt met zijn snavel een stuk gaas weg waarna ze zich naar binnen werken. Ze zetten zich voor één der galmgaten die uitzicht geeft op het ZO. Al jaren geleden hadden ze afgesproken nooit meer naar het westen te kijken, want daar zouden ze zicht hebben op het door hun zo verafschuwde gemeentehuis. Nu kijken ze dan de Grotestraat in. In de verte kunnen ze zelfs mensen in het Maandereind zien lopen.

"Vind jij ook niet dat er steeds meer winkels zijn die aan opheffingsuitverkoop doen?" "Economische recessie en zo, weet je wel" "Geloof jij ook niet dat die mensen veel te veel vasthouden aan hun middenstand zijn? Wat geeft het nu om eens af te dalen naar een lagere stand?" "Toch geloof ik dat de Edese winkels een goede toekomst hebben. Er komen nog enkele tienduizenden mensen bij wonen en door de hoge benzineprijzen zijn ze gedwongen in hun eigen dorp hun inkopen te doen." "Ik hoop het voor ze." "Hoor, d'r komt iemand aan, wegwezen."

Ze wringen zich door de opening in het gaas en vliegen weg, geen tijd blijft erover om het gaas weer goed te maken. Een man verschijnt in de ruimte en slaakt enige minder mooie woorden als hij ziet dat die 'rot beesten' zich weer naar binnen gewerkt hebben. Hij repareert het gaas en na een laatste controle zakt hij weer af naar de begane grond. De twee duiven keren enkele uren later terug en bemerken tot hun schrik dat ze buiten de toren gesloten zijn. Niets rest er dan meer dan weer met het gepeupel in een boom te slapen, 's nachts. Het wijfje verzicht de volgende ochtend: "Ik moet toch zeggen dat het me zwaar tegenvalt weer tot de lagere stand te behoren ..."